Ik schrijf en ik schrijf. Ik hou van de vorm van de letter, maar ook van de inhoud. Ik schrijf voor opdrachtgevers: artikelen, webteksten, folders en boeken. Vaak zorg ik daarbij ook voor de vormgeving.
Maar soms schrijf ik ook over wat mezelf bezighoudt. Daarover leest u hier, op mijn blog.
Braun Quill
Nadat ik Ben Brauns weduwe Jean een brief had gestuurd om mijn medeleven te betuigen, ontspon zich een briefwisseling. Toen ik begreep, dat niemand die pennenproductie van haar man wilde overnemen, heb ik eens voorzichtig de vraag op geworpen of ik niet misschien…
…heel lang geleden, een kalligrafiepen waar ik dol op was. Niet van staal, zoals de meeste pennen, maar van kunststof. Ze schreef als een ganzenveer, soepel en expressief, maar dan slijtvast. We schrijven 1996, toen het nog een ganzeveer was zonder tussen-n. De pen had een ingebouwd inktreservoir door de capillaire werking. Heel simpel, maar wel briljant bedacht van meneer Ben Braun. En dat allemaal zonder gans…
Ik schreef er mee en ik verkocht ze, want in die jaren had ik een postorderwinkel in kalligrafiespullen. Deze geniale uitvinding van Ben Braun importeerde ik met het enthousiasme van een blije gebruiker. Ben Braun ontwikkelde en maakte de pennen als ‘retirement business’ in zijn kelder. Tot dat hij in 1997 overleed, werkte hij aan zijn Braun Quill.
Was zijn overlijden het einde van de Braun Quill? Nou nee, maar dat is een lang verhaal…
Wordt vervolgd…
Once upon a time…
… years ago, I had this special calligraphy nib dat I really loved. Not a steel one, like most nibs, but a fine plastic nib, folded and welded to a nice writing instrument. Like a goose quill, but better… Without a goose, which was even better.
I wrote with them, I loved them and I sold them. In those years I had a calligraphy materials shop and happily imported this brilliant invention of Ben Braun from de US. He worked on his quill till his death in 1997.
Was that the end of the Braun Quill? Well, no, but that’s a long story…
Stay tuned…
In 2018 is Leeuwarden Culturele Hoofdstad van Europa. Dat veroorzaakt al een paar jaar een hevig soort opwinding hier in de stad. Er gaat iets gebeuren.
Deze week hebben drie mensen mij gevraagd wat het verschil is tussen handlettering en kalligrafie. Eén bezoeker mopperde zelfs omdat ik ‘moeilijke woorden’ gebruikt. In plaats van kalligrafie kon ik toch ook gewoon in goed Nederlands kunnen zeggen.
Dat is de toegelaten lengte van ‘55 Fiction’ ultrakorte verhalen: precies 55 woorden. Niet langer, niet korter. Misschien wel de ideale lengte van een blog, bedenk ik, de ellenlange uiteenzettingen in andermans blogs en op FB lezend. Er bestaat ook ‘55 Non-Fiction’. Goed voornemen, denk ik, maar het gaat me vast niet lukken.
In Parijs legde men rond 1400 het weeksalaris van een hoge ambtenaar neer voor een gemiddeld boek. Niets bijzonders, gewoon een kopietje zonder pracht en praal. Uit Pavia in Italië is een rekening bekend voor twee kerkelijke gezangboeken. Die kostten samen meer dan het jaarsalaris van een professor. Ik probeer me daar een voorstelling van te maken…
Juf G. had het in de eerste klas van ‘mijn’ Lagere School voor het zeggen. Meningen en eigen inbreng van ons waren niet gewenst. Denken vooral werd de kop ingedrukt: “Denken mag je pas als je 1000 gulden in de maand verdient,” zei ze geregeld.
Mijn atelier in de Vijzelstraat ligt in een winkelstraat binnen de grachten van Leeuwarden. Jaren geleden had ik er een winkel, nu is het mijn werkplaats. Werken doe ik dan ook bijna letterlijk in de etalage. Eén van de leukste dingen van een atelier in een winkelstraat is die etalage. Dat is mijn uitzicht op de wereld. Mensen kijken naar binnen en ik wil steeds iets anders laten zien. Op papier, in boeken en soms ook op glas.
Ik schrijf en ik schrijf. Ik hou van de vorm van de letter, maar ook van de inhoud. Ik schrijf voor opdrachtgevers: artikelen, webteksten, folders of boeken. Vaak zorg ik daarbij ook voor de vormgeving. Soms schrijf ik ook over war mezelf bezighoudt. Dat staat dan hier, op mijn blog.